پریا رحمتی؛ طهمورث آقاجانی؛ فرحناز کیان ارثی
چکیده
مادر به‌عنوان تکیه‌گاهی عاطفی و رشد شناختی – روانی دوران کودکی نقشی مؤثر در سلامت و یا بروز اختلالات رفتاری فرزندانش دارد؛ بنابراین سلامت روان‌شناختی مادر نقشی مؤثر در رشد همه‌جانبه کودک دارد. هدف از این پژوهش بررسی سهم احساس گرفتاری و خود ناتوان‌سازی مادران در پیش‌بینی پرخاشگری واکنشی کودکان است. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی ...
بیشتر
مادر به‌عنوان تکیه‌گاهی عاطفی و رشد شناختی – روانی دوران کودکی نقشی مؤثر در سلامت و یا بروز اختلالات رفتاری فرزندانش دارد؛ بنابراین سلامت روان‌شناختی مادر نقشی مؤثر در رشد همه‌جانبه کودک دارد. هدف از این پژوهش بررسی سهم احساس گرفتاری و خود ناتوان‌سازی مادران در پیش‌بینی پرخاشگری واکنشی کودکان است. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بوده است. جامعه آمارش شامل کلیه مادران کودکان پیشدبستانی شهر تهران بود که 150 نفر از مادران به‌عنوان نمونه از هشت مرکز پیشدبستانی انتخاب شدند. برای گردآوری دادهها از سه پرسشنامه احساس گرفتاری (گیلبرت و همکاران،2002)، خود ناتوان‌سازی (جونز و رودولت،1982) و پرخاشگری (واحدی و همکاران،1387) استفاده شد و برای تحلیل دادهها از تحلیل کوواریانس چندمتغیری استفاده شد. یافتهها نشان داد، مؤلفههای خود ناتوان‌سازی (154/0=β) و احساس گرفتاری (502/0 =β) مادران سهم معناداری در پیش‌بینی پرخاشگری واکنشی کودکان دارند. نتایج نشان داد که مؤلفههای احساس گرفتاری و خود ناتوان‌سازی مادران میزان پرخاشگری واکنشی در کودکان را پیش‌بینی میکند.
فاطمه آورند؛ امین رفیعی پور؛ کبری حاجی علیزاده
چکیده
تعداد فرزندان می‌تواند روی خانواده و والدین تأثیرگذار باشد. بنابراین این پژوهش با هدف مقایسه سبک‌های والدگری و خوداثرمندی والدینی مادران تک‌فرزند و چندفرزند گروه‌های سنی 12-6 ساله شهر بندرعباس انجام شد. روش پژوهش توصیفی و از نوع علی-مقایسه‌ای بود. جامعه آماری شامل کلیه مادران دارای کودکان سنین 14-6 سال شهر بندرعباس در سال 1395 بودند ...
بیشتر
تعداد فرزندان می‌تواند روی خانواده و والدین تأثیرگذار باشد. بنابراین این پژوهش با هدف مقایسه سبک‌های والدگری و خوداثرمندی والدینی مادران تک‌فرزند و چندفرزند گروه‌های سنی 12-6 ساله شهر بندرعباس انجام شد. روش پژوهش توصیفی و از نوع علی-مقایسه‌ای بود. جامعه آماری شامل کلیه مادران دارای کودکان سنین 14-6 سال شهر بندرعباس در سال 1395 بودند که در دو گروه مادران تک‌فرزند و چندفرزند قرار گرفتند و 90 نفر (هر گروه 45 نفر) به روش نمونهگیری خوشهای تصادفی انتخاب شدند. ابزارهای به کار گرفتهشده، پرسشنامه خوداثرمندی والدینی (PSEQ) و پرسشنامه فرزندپروری آلاباما (APQ) بود. برای تحلیل دادهها از آزمون تحلیل واریانس چندمتغیری (مانوا) و نرمافزار SPSS استفاده شد. نتایج نشان داد که بین مادران تک‌فرزند و چندفرزند در سبک‌های والدگری تفاوت معناداری وجود ندارد (05/0 p>)؛ اما بین مادران تک‌فرزند و چندفرزند در خوداثرمندی والدینی تفاوت معناداری وجود دارد (29/21 F= و 05/0 p <) و مادران چندفرزند خوداثرمندی بالاتری دارند. با توجه به یافتههای این پژوهش، به نظر میرسد افزایش تعداد فرزندان می‌تواند احساسی از شایستگی در فرایند فرزندپروری به والدین بدهد، اما تعداد فرزندان تأثیری بر سبک‌های والدگری ندارد.
